Øyeblikk inn i trivselskroppen

Kilde: Pinterest

Javel... eg skal øyeblikk inn i trivselskroppen. Skal begynne no snart; siste veka i august eller første veka i september. Eg skal ikkje gjera det aleine, men i lag med ei gruppe. Easy Life heiter opplegget.

Kvifor skal eg inn i trivselskroppen? Jo, no skal du "høyra". Eg har ikkje vore i trivselskroppen sidan eg var 10 år, det er skremmande og det er heilt sant. For ordens skuld; no er eg 42. I ein alder av 10 år tenkte eg for siste gong at kroppen min var ok. Like etterpå kom puberteten, eg var tidligare ute enn mine venninner og tolka dei feminine formene som fedme. Sånn sett kan ein sjå at eg nok har ei voksen oppgåve å løysa også mellom øyrene. For eg var ikkje overvektig som 12 åring, eller som 18 åring, eller 24 åring. Eg hadde berre ikkje, i egne auger, rette kroppen til Levi's 501 bukser. Skulle ikkje meir til. Sidan har eg ansett meg sjølv som "for stor".

No stemmer kart og terreng overens da, eg føler meg for stor og eg ER for stor. Eg har vokst inn i mitt eget syn på meg sjølv. Men no skal grep takast, eg skal til med livsstilsendring ved hjelp av Easy Life, og akkurat no trur eg at eg har tenkt å blogga om det. Etter to års bloggpause vurderer eg å blottlegge min kamp for å komme inn i trivselskroppen. Den kroppen som kan gå opp til Preikestolen utan å bli svimmel, den kroppen som er sunn inni og utanpå, den kroppen som er sterk og tøyelig og tåler ein jobb som er 8 timar til dagen foran ein pc-skjerm utan å få prolaps. Den kroppen som har overskudd, som har lyst, som ikkje er trøtt og energilaus og på grensa til depressiv.

Som ein bonus håper eg at eg kan gå inn i eit  rom der det er fleire folk utan å anta at folk tenker; sjå den feitasen der,bleurgh. At eg kan sjå på meg sjølv i speilet. At eg kan gå i bikini utan å føla at eg burde vore full for å takla det, eller at andre burde vera fulle for å takla å sjå meg i bikini. At eg kan gå frå badet og inn på soverommet utan å ha på morgonkåpe.

Så får me sjå da, kva som skjer... 

Ferie raushet

Inspirert av min gode venn, Kirsti, kjem her nokre tankar omkring ferie.

Passande nok sidan eg offisielt har hatt ferie i 11,5 time no.

For meg har ferie vore raushet med tid.

Tid til å vera saman med dei eg bryr meg mest om.

Tid til å sova lenge.

Tid til å lesa ei bok midt på dagen.

Tid til å spisa frukost. Lenge.

Tid til å berre sitta heime i stova mi og sjå ut i lufta, om så er...

Eg var ikke i "syden" før eg var 35 år.

Barndommens ferie var hjå mormor og moffen.

Me køyrde halve landet, mange fine timar i bil.

Mamma stod opp tidlig og laga klar niste i den gule UHU bagen

(husker du den gule, sylinderforma UHU limen? Dette var reklame bag for den)

I den gule UHU bagen var det skjevemat; egg, majones, agurk og tomat.

Sikkert anna pålegg også, men dette var mine favoritter.

I bilen hadde mamma sitrondrops mot reisesjuke og Sorbits-tyggis.

Me høyrde på reiseradioen. Småbrødrene mine maste på at pappa 

skulle spinne og aller helst køyra forbi alle. Eg las om Britta og Silver.

Hos mormor og moffen fekk eg eit Norgesglas med 10-øringer.

Dei hadde moffen samla sidan forrige sommarferie.

Me gjekk i banken i lag og veksla dei inn og då var det mine feriepenger.

Om å gjera å disponere dei godt.

Me bada i strando, det var sjølvsagt alltid fint vær.

Eg leika med ferievennene mine.

Slik var vår sommarferie. Det var heilt topp.

Eg har gode minner!

På skulen fortalde me om ferien vår ved skulestart.

Det var ingen som skamma seg fordi deiras ferie var annleis enn andre sin.

Alle hadde sin vri, og det var greit.

Ferie er raushet av tid.

Ferie er annleis enn kvardag fordi eg ikkje bør, skal eller kan så mykje.

Ferie er forventning om sol.

Ferie er å gjera det beste utav ein regndag.

Ferie er duften av asfalt som får sitt første regnskyll etter mange soldagar.

(Eg bur på Vestlandet så me har ikkje mange av dei, dei er desto meir verdsatt).

Ferie er frekner. No ikkje lengre berre på nasen, men i flak.

Ferie er lyden av ein grasklipper. Dufta av nyslått gras.

Ferie er ein bukett med sommarblomar plukka på ei blomstereng,

eller kanskje frå hagen til dei naboane som har ferie. Neida. Joda. Neida.

Når blei egentlig ferie til noko negativt?

Når blei det skam å ha heimeferie?

Kvifor skal det vera skam å bruka pengar på charterferie?

Kvifor skal ikkje borna få lov til å fortelja om sine sommaropplevingar?

Kven bestemmer kva som er ok eller ikkje ok ferie?

Kven har skapt dette? Egentlig?

God sommar til deg! Enten du jobber, har fri, skal reise eller vera heime.

Riktig god sommar! 

Kvar er skjorta mi...?

Det var ein gong ei småstressa budeie som skulle gjera bunadsskjorta si klar til 17. mai. I kjent stil var budeia ute i bittelitt seinaste laget, men innanfor grensa til at det var gjennomførbart. Eller...?

Skjorta var borte. Borteborteborte! Sporlaust borte. Umiddelbart tenkte budeia at ho sikkert kunne skulda på nokon andre, hjernen pønska ut at antageligvis hadde mor eller svigermor nappa til seg budeieskjorta, og tatt den med til sommarøya. Berre sånn for å kødda litt med budeia. Føkka opp stemningen litt liksom. Typisk mor/svigermor opplegg... Men neida, begge to sverga å vera uskyldige i slike grufulle påstandar. Og der satt budeia. Skyldig. Utan nokon å skulda på. Føkk altså...!

Budeia innsåg at ho måtte innføra plan B, ho måtte iføra seg sommarkjole på sjølvaste 17. mai. For ei skam for ei budeie...! 

17. mai morgonen kom, budeia hadde ikkje hatt blund på augo i sin budeieskjortelause tilværelse (joooda..!) og stod opp for å møta dagen med løfta dobbelhake. Ho dusja budeiekroppen sin og starta walk-of-shame bunadslaus på sjølvaste 17. mai, første strekning var ned i fryseboksen for å finna rundstykker til 17. mai frukosten. Vedsidan av rundstykkene låg noko kvitt og krøllete i ein vaskepose. Budeia tok ut den underlige massen som hadde lite, og ingenting, i ein fryseboks å gjera. Ingen lyspærer blinka, ingen "aha!" eller "åjaa...!" kom ut frå budeielippene. Berre "????".... Kvifor låg budeieskjorta i fryseren?!? 

Budeia kan ikkje huska å ha vaska skjorta, ei heller å legga den nyvaska budeieskjorta i fryseren. Men sånn var det altså. Og budeia kunne stryke budeieskjorta si, sy budeiebeltet sitt (som vart sprengt i fillebiter på grunn av uforsvarlig store kroppsmasser forrige gong det var i bruk) og leva lykkelig iført bunad på sjølvaste 17. mai. 

The end.

Vår

Deilige, sprudlande, håpefulle vår.

Me har fire flotte årstider her i landet, eg liker to av dei betre enn dei andre, og ein av dei best av alle. Det er våren! Våren er gul og rosa. Våren er fargar og spirer. Våren er smil og latter og frekner på nasa, småsko og hinkehopping, paradis og hagelyder. Eg elsker våren! Eg elsker puter også... Når eg var innom Keiserens Nye (nettbutikk) så såg eg biletet over her, og det er så fullt med vår at det kribla i magen. Keiserane har lånt det av Bungalow/Eckmann studio og eg har skamlaust lånt det vidare.

Bloggen fekk seg eit lite opphold i haust/vinter. Det berre vart slik. Eg hadde ikkje meir å melda. Men så hender det seg at ein vert irritert, eller inspirert, og då er det nydelig å ha ein kanal ut. Når eg såg desse putene så berre måtte eg skriva eit bittelite innlegg om våren. 

Ute er ungane i full leik. Syklane er tatt ut. Altandøra er åpen, gardinene flagrar, det er kaldt og det stinker bæsj i frå bøndene som krydrer jorda si. Eg elsker det også. I går grilla me pølser til middag. Ute. På terrassen. I kulegrillen. I helga som var feira eg min førtiårsdag for tredje gong (!!!), denne gongen med storfamilien og me var på naustet. 

Slik er utsikta på naustet. 

Me hadde VM i dårlig humor og lo ein heil kveld av eit tema som eg berre ikkje kan gjenta, me melka det tomt kan du sei, og det var vel helst slik "you had to be there" type humor... Uansett, eg lo så mykje at no har eg fått sixpack og blitt trettifem igjen. Sweet! Været var betre enn eg kunne bestilt, seriøst, og me var ute og kosa oss i sola. Grilling av pølser og marsmellows, kake og muffinsspising, til og med ein liten tur kava med oss til. Etterpå vart det meir kaving, i form av Cava, type sprudlevatn. Eg viste at eg overhodet ikkje kan å åpna slike sprudlevatnflasker, det var verken elegant eller avslappa, og korken måtte eg fysisk hiva for å få fart i den. Me lo av det også, sånn for sikkerhets skuld.

Eg pynta langbordet med papptallerker og ei gammal båtluke, ikkje mykje glam... Men eg var sjølv særs nøgd med egen innsats. Maten var kortreist og bestilt på Marinaden på Bremnes. Tapas. God Damn det var så godt... Det var like før me vart heilt stille og gløymde ut å ha dårlig humor. Men berre nesten sjølvsagt, me er tross alt proffe på dårlig humor. 

Jaja, men då fekk eg vridd utav meg litt om vår, om førtisfeiring og bæsjelukt. Det seier eg meg nøgd med. Håper sola skin like fint på deg som på meg, det føles nemelig så godt!

Tuddeluuu!

If you ain't got nothing nice to say...

...then don't say nothing...

Det er komt meg for auga at det er feil å heia på kvarandre...

At det er naivt og litt teit at vaksne damer uttrykker seg positivt til og om kvarandre i sosiale medier. At me har samme språk som tenåringar. Me skaper visst kvalmefornemmelsar og får enkelte, eventuelt enkle, sjeler til å ønska å slå av heile internettet. Huffdå. Det var då heise leit. Eg ser seriøst ikkje problemet?!? Er det gale å vera rause no? Er me ukritiske fordi me drysser hjerter, smilemunner og smasketruter i Instafeed'en til folk som inspirerer oss? Er det pinlig å sjå at vaksne damer i førtiåra (det er faktisk meg det) gir kvarandre heiarop og klapper? Eg trur det må vera Jante Loven som har vore på tokt her, forkledd som ein smålig liten mann, og sprer eder og galle. "Hei der, Jante Loven! Ta deg ei pære... Skjerp deg! Skam deg! Du er IKKJE velkommen her."

Det undrar meg dette med ros. Eg opplevde nett nokon som overhodet ikkje klarte å ta til seg ros. Til å begynna med trudde eg at eg misforstod situasjonen, men det vart etter kvart tydelig at det å komma med fine og velmeinande ord til dette mennesket var som å pissa bensin på bålet. Det var litt sånn ut-av-meg-sjølv-opplevelse egentlig. Eg stod på sidelinja og registrerte at ei dame som eg har stor respekt for, som er blid, humoristisk, intelligent, hardt arbeidende, varm, raus og vakker fekk eit menneske så å seia i strupen fordi ho sa noko fint til vedkommande. Å reagera med spott, sinne og ironi når nokon gir deg ros, er det eit slikt samfunn me vil ha da? 

Nei, takke meg til litt hjertelighet <3 <3 <3 takke meg til smilemunner, klappande hender, tomler i været og heiarop som fining, skjønnas, flinka, søta, vennen og heile den remsa der. Eg vil leva i eit samfunn der raushet er ein selvfølge, der det føles heilt naturlig å applaudere eit fint bilete på Instagram, eit godt blogginnlegg, den nye buksa til naboen, sveisen til sjefen, innsatsen til ein kollega... Ser me nokon som gir det lille ekstra, som klarte det dei ikkje trudde, som kanskje berre trengte ein klapp på skuldra. DO IT! Gi dei den kred'en for søren. Det koster oss bittelitt tankevirksomhet å formulera dei søte orda, muligens må me spandera litt pust på å få dei ut i lufta og kosta på oss blikkontakt med mottakeren, med mindre du i rasande fart på tastaturet eller på smartdingsen din sender det elektronisk. Samme det. Berre få ut meldinga. Koster så lite, betyr så mykje.

Eg slutter meg til "heia, heia, heia!" og andre liknande innlegg som har fått meg ut av bloggedvalen denne kvelden. Samtidig vil eg få takka på det varmaste og mest hjertelige for dei fine orda som eg fekk av Kjersti i innlegget under her, for ikkje å snakka om dei gode kommentarane eg har fått i frå dei kjekke Kull-damene. Heldigvis rødmer eg ikkje så lett. De skal veta at eg set veldig stor pris på slike fine tilbakemeldingar. Eg blir glad og lett i hjertet, eg får lyst til å dansa litt og får eit slikt teit kleshengersmil. Orda gøymer eg i hjartet og henter dei fram frå feelgoodkontoen når det trengs.

Heia! til heierane!!! Keep up the good work <3

Kva gjer deg glad?

Ja, kva gjer deg glad?
Veit du kva som gjer meg glad? Det er ganske mykje faktisk...
Eg blir glad av å sjå denne gule puta i sofaen, ekte materiell lukke! Den er så fin og gul, som ei lita solstråle i stova. Og å parkera kinnet på den når eg skal snorka meg gjennom middagsluren er himmelsk. Den er så mjuk. Litt økonomisk glede skader heller ikkje, den kosta meg under 80,- kroner.

Utover puteglede så vert eg glad for sol utanfor også, ikkje berre sofasol. I går var det ein fantastisk dag for ein bytur, med unntak av parkeringsmulighetane da - dei var tragiske. Eli, som sjeldan er ute i god tid, kom skikkelig for seint til avtalen. Når eg køyrde ut mot byen så kom eg på at ein kollega nevnte at det var haustmarknad i byen, i tillegg til at det var laurdag og me skulle møtas klokka 13. Til og med eg la saman i hovudet at; wooopsie - kanskje det vert litt vanskelig å parkera i dag? Kanskje du skulle vore ute i bittelitt betre tid? Vel, det vart ein superduper bytur med ei god venninne - ein me hadde avtalt for lenge sidan - og været kunne ikkje ha vore betre. Me hadde god tid, det var mange folk å sjå på, me åt deilig lunsj og fekk til og med shoppa litt. Ja, shopping gjer meg glad!

Ein ting eg ikkje er spesielt glad i er å laga mat. Så på biletet over her er eg på vei til å henta litt deilig indisk take away - fy søren så herlig. Å komma heim, dekka bordet, og spisa ein herlig middag så eg ikkje har laga sjølv. Nam! Det gjer meg glad.

Til helga skal eg ein tur til Bergen, vissheten om dette gjer meg glad, og har gjort meg glad i fleire månader. Reknar med å treffa ein del av dykk også der! Eg skal bu på hotell - det gjer meg glad, eg skal bli inspireret - det gjer meg glad, eg skal treffa folk for første gong - det gjer meg glad, og eg skal treffa folk igjen - det gjer meg glad. I tilleg skal eg drikka øl - det elsker eg! Og så blir eg enno gladare når eg drikk øl, yadda!! Ikkje minst vert eg fantastisk morsom, og finare, ølbriller er eit faktum! Og sist, men aldeles ikkje minst, skal eg treffa broren min - det gjer meg veldig glad!

Ja, så då lurer eg på, kva gjer deg glad??

Om å gi

Via

Det er ein underlig ting dette omkring følelsen ved å gi...
For av og til er det å få lov til å gi noko til andre ei gåve ein gir til seg sjølv.

Litt vanskelig å setta ord på det i grunn. Meinte du kva eg forstod?

Dei siste dagane har vore intense. Eg har fått lov å bidra i noko som er umåtelig stort og heilt enormt viktig. Ikkje berre for ein person - men for ein heile haug med folk. Eg har fått lov til å bruka tid og energi på noko som har gitt meg umåtelig mykje tilbake. Og eg veit at det er mange med meg som sit att med samme følelsen. Eg snakkar om kampen til Renate, og bloggen  Størst av alt er kjærligheten (som har ei facebook side med samme navn) som er oppretta for å finansiera livsforlengande behandling for Renate. Ein aldeles utrulig gjeng som går saman og kjemper ein kamp mot tida for sin gode venn, Renate. Eg vert rørt av omsorgen dei viser, gleden dei viser av å ha anledning til å gjera noko for sin kjære venn. Eg vert også rørt og gnistrande engasjert og glad av å sjå kor mange som hiver seg med. Som deler og tipser og held liv i Størst av alt er kjærligheten med framsnakking og oppmerksomhet - og som med varme bryr seg, og viser det! Keep it up!

Av og til så er det så stort å få lov å gi - at faktisk - ved å ta i mot så gir du ei vel så viktig gåve tilbake.

Den største gleda du kan ha er å gjera andre glad - det er altså ingen klisjé...!