Av og til når nokon av mine bloggevenner i bloggeland har kjøpt, eller
fått eller funne noko som eg synest er kjempe fint så skriv eg ofte i kommentarfeltet at
eg er sååååååå misunnelig... Men er eg egentlig det?
Misunnelse er ein følelse. Ein UFIN følelse...
Den gjer seg merkbar ved at ein ikkje unner eit anna menneske egenskapar, status, evner
eller eigneluter, og vert gjerne utløyst ved at ein person samanliknar seg sjølv med eit anna menneske.
Misunnelse har ikkje nødvendigvis med ting å gjera; det sentrale er fornemmelsen av at den andre er i ein betre situasjon enn ein sjølv er. Misunnelse kan betraktast som det motsatte av velvilje.
(kilde Wikipedia)
Så igjen... er eg eigentlig misunnelig?
NEI!
For eg unner mine medmennesker det aller beste.
Ok, om eg ser nokon som er veldig-veldig perfekte (i mine auger) og har veldig fine klede på
den veldig fine kroppen, og sjølvsagt,
nett den veska/bilen/jakka/mobilen/jobben eg gjerne skulle hatt så kan det vera at det stikk litt i stilongsen.
Men det er ikkje det at eg ikkje unner dei dette, heller at eg helst også gjerne-skulle-ville-ha-hatt.
I det siste har eg fundert litt over dette med misunnelse.
Kor tydelig, i enkelte tilfeller, misunnelsen er, og for ikkje å snakka om destruktiv.
Og i denne samanhengen så er eg stor tilhenger av at om du ikkje har noko fint å sei så hold kjeften!
Rett og slett snurp saman smella! For fy søren så dumt det er å komma heim til nokon som
har lagt ned fleirfoldige hundre timar med arbeid i heimen sin, og stolt viser den fram.
Kanskje til og med til nokon som er nære og kjære, i utgangspunktet i alle fall, og så
vrir dei utav seg: "nei her ville eg ikkje budd, det er jo så øde..."
Eller; "åja... synest du den er fin??"
Angriper det som ikkje er ferdig, det som negativt skil seg ut.
Og i neste vegkryss totalkopierer alt du har gjort...
Obvious!!
Den gjer seg merkbar ved at ein ikkje unner eit anna menneske egenskapar, status, evner
eller eigneluter, og vert gjerne utløyst ved at ein person samanliknar seg sjølv med eit anna menneske.
Misunnelse har ikkje nødvendigvis med ting å gjera; det sentrale er fornemmelsen av at den andre er i ein betre situasjon enn ein sjølv er. Misunnelse kan betraktast som det motsatte av velvilje.
(kilde Wikipedia)
Så igjen... er eg eigentlig misunnelig?
NEI!
For eg unner mine medmennesker det aller beste.
Ok, om eg ser nokon som er veldig-veldig perfekte (i mine auger) og har veldig fine klede på
den veldig fine kroppen, og sjølvsagt,
nett den veska/bilen/jakka/mobilen/jobben eg gjerne skulle hatt så kan det vera at det stikk litt i stilongsen.
Men det er ikkje det at eg ikkje unner dei dette, heller at eg helst også gjerne-skulle-ville-ha-hatt.
 |
| Biletet er lånt her |
I det siste har eg fundert litt over dette med misunnelse.
Kor tydelig, i enkelte tilfeller, misunnelsen er, og for ikkje å snakka om destruktiv.
Og i denne samanhengen så er eg stor tilhenger av at om du ikkje har noko fint å sei så hold kjeften!
Rett og slett snurp saman smella! For fy søren så dumt det er å komma heim til nokon som
har lagt ned fleirfoldige hundre timar med arbeid i heimen sin, og stolt viser den fram.
Kanskje til og med til nokon som er nære og kjære, i utgangspunktet i alle fall, og så
vrir dei utav seg: "nei her ville eg ikkje budd, det er jo så øde..."
Eller; "åja... synest du den er fin??"
Angriper det som ikkje er ferdig, det som negativt skil seg ut.
Og i neste vegkryss totalkopierer alt du har gjort...
Obvious!!
Folk som hamrer laus på dei som dei anser som meir vellykka enn seg sjølv,
angrep er det beste forsvar, eller? Kva godt kjem ut av dette? Får ein det betre med seg sjølv?
Blir ein likeverdige med dei ein samanliknar seg med?
Føles kanskje betre akkurat der og då, og så har du tapt altså...
Ein gjer seg liten med slike handlingar.
Ein utviklar seg overhodet ikkje. Strekker seg ikkje for å bli betre. Blir berre bitter.
Og så sårer ein.
Ordlagt er bordlagt...
Sjølv om du trekker det tilbake så er det uttalt - og blir neppe gløymt.
Er det verdt det? Den bittelille sigeren ein opplever når ein ser
stjernene slukka litt i augene til den ein er misunnelig på? For tru meg, eg
har også vore den bitch'en. Det har kanskje dei fleste av oss.
Og blei det betre? Fekk me det me ville ha, oppnådde me målet?
Trur ikkje det eg altså.
Dette vart eit lite gjennomtenkt innlegg, eg har så mange
eksempel som eg vil fortella - for det er så gale - men eg kan jo ikkje det.
Tenk om nokon kjenner seg att. Det hadde vore leit. Synest eg.
Så no står orda her i den rekkefølga dei valgte og komma ut. Og når
eg har lest gjennom teksten så er det rotete, og prega av
følelsar. For ordens skuld, eg er ikkje blitt misunt altså. Det var
ikkje meg som vart hogd etter. Men eg er blitt fortalde nokre historiar - og det må seiast
at vaksne og tilsynelatande oppegåande folk kan vera svært snevre når
dei får det grønne lyset i augo - når misunnelsen riv og slit i dei
og til slutt vinn og kjem til overflata som oppgulp.
Fysjom!
Envy IS a bitch!
Glad i deg V!
.JPG)
